Jæja þar kom að því...

... bakið alveg að drepa mig. Gat varla stigið upp úr rúminu í morgun. Ofgerði mér í æfingum á laugardaginn og er búin að vera svolítið slæm eftir það en bara alveg bakk í dag. Notaði tækifærið og labbaði með Rebekku í leikskólann í morgun því það liðkar svolítið neðstu hryggjarliðina en svo er ég með heilmikið tak á milli herðablaðanna. Þegar ég kom í Stykkishólm í janúar voru 2 eða 3 rifbein alveg föst þarna milli herðablaðanna, þ.e. enginn hreyfanleiki í þeim. Mér finnst ég einmitt öll vera að stífna smátt og smátt upp... Það er nú örugglega ýmislegt sem hefur áhrif í þessum efnum. T.d. veðráttan núna, svo líður að "skemmtilega tíma" mánaðarins, það að Rebekka kemur alltaf upp í á nóttunni og ég sef í einum hnút út á brún... og svo auðvitað það að ég er oft svo þreytt þegar ég kem heim úr vinnunni að ég hreinlega orka ekki að gera æfingar... .

Veit! Þetta eru mikið til hlutir sem ég get unnið í en þegar maður gengur með stöðuga verki í stoðkerfinu (líður oft eins og ég sé að fara að fæða barn...) þá er nú ekki hátt á manni risið. Þegar ég var útskrifuð úr Stykkishólmi vorum við aðeins tvær af þrettán einstaklingum sem vorum að fara beint í vinnu. Hinir voru annað hvort í veikindaleyfi eða á leiðinni í veikindaleyfi. Þetta er nefnilega aðeins meira en að segja það að vera svona bakveikur... Arg. Ekki það hlutskipti sem ég hafði óskað mér! Ok, er aðeins fúl yfir þessu núna en yfirleitt reyni ég að láta sem ekkert sé því ég þoli heldur ekki sjálfsvorkunn. En nú ætla ég aðeins að leyfa mér að falla í hana.......